Ξεγραμμένος απ’ τους πάντες με ασπρόμαυρη ψυχή
ψάχνεις τώρα το σκοτάδι στη λευκή του εκδοχή
Καθισμένος στα σκαλιά πάλι μόνος τριγυρνάς
μέχρι τώρα σ’ αποφεύγει και η δικιά σου η σκιά.
Δεν ξέρεις τι γυρεύεις και τι αναζητάς
σ’ ένα κόσμο τόσο άδικο με σένα πολεμάς
κάθε νύχτα μοιάζει με ακόμη ένα επίλογο
το φως μοιάζει να χάνετε κι η φλόγα όλο σβήνει.
Κάθε μέρα μοιάζει ποιο σκοτεινή ακόμα
στραγγαλίζουν τα όνειρα σου για να φύγουν μακριά σου
καταριέσαι τους πάντες μα ποιο πολύ τον εαυτό σου
γονατίζεις και προσεύχεσαι στην θρησκεία στο θεό σου.
Θεέ μου ξέρω πως υπάρχεις κι ας μην το έδειξες ποτέ
μα έχω πάψει να ελπίζω και νοσταλγώ το χθες.
Δείχνουν όλοι τους χαρούμενοι και τόσο ευτυχισμένοι
θεέ μου πόσο τους ζηλεύω οι δικοί μου χωρισμένοι.
Πρέπει να δουλεύω για να τα βγάζω πέρα
ενώ κάποια πλουσιόπεδα τα πετάνε στον αέρα.
Δεν έχω πλέον τίποτα για να μπορέσω να παλέψω
με ένα μολύβι κι ένα χαρτί λεω τώρα πως θα αντέξω.
Μα νιώθω το κρύο σαν κοιμάμαι στο παγκάκι
προσπαθώ να ζεσταθώ με τον αναπτήρα μου για τζάκι
Ίσως αύριο όταν ξυπνήσω να κοιμάμαι ακόμα
και τα μάτια μου σαν τρίβω να είμαι χώρια απ’ το σώμα

Έχεις πάρει μια ιδέα για τα παιδιά του δρόμου
και ας σου μοιάζει η ζωή μου με ταινία τρόμου
μα έτσι ζω εγώ έτσι ζει κι ο Γιώργος
έτσι ζει κι ο Τάσος που στο break είναι άσος.

Έχεις πάρει μια ιδέα για τα παιδιά του δρόμου
που έχουν χάσει την ελπίδα πριν την πρώτη τους ρυτίδα
μα έτσι ζω εγώ έτσι ζουν και άλλοι
και εκατομμύρια παιδιά ριγμένα μες την πάλη.

Όχι ρε γαμώτο ξημέρωσε και σήμερα
ακόμη μια μέρα χώματα και σίδερα
δουλεύεις μέρα, νύχτα στην ουσία για το τίποτα
και αντί για ευχαριστώ σου δίνουν μόνο ψίχουλα
Κάποτε ονειρεύτηκες πως θα ήσουνα σπουδαίος
ένας αυτοκράτορας γνωστός και θαρραλέος
να έχεις δίπλα σου πριγκίπισσα που να σε αγαπά
για αυτό που κρύβεις στην ψυχή σου και όχι για λεφτά.
Μα όταν έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα
βλέπω να με βλέπουν σαν μια αόρατη οντότητα
σαν ένα ασήμαντο που έχασε το δρόμο του
χάθηκε στο μονοπάτι και έδιωξε το πόνο του


Έχεις πάρει μια ιδέα για τα παιδιά του δρόμου
και ας σου μοιάζει η ζωή μου με ταινία τρόμου
μα έτσι ζω εγώ έτσι ζει κι ο Γιώργος
έτσι ζει κι ο Τάσος που στο break είναι άσος.

Έχεις πάρει μια ιδέα για τα παιδιά του δρόμου
που έχουν χάσει την ελπίδα πριν την πρώτη τους ρυτίδα
μα έτσι ζω εγώ έτσι ζουν και άλλοι
και εκατομμύρια παιδιά ριγμένα μες την πάλη.

Χαμένες Ελπίδες

Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
Η Ελπίδα πως όλα θα φτιάξουν, πως όλα θα γίνουν όπως θέλουμε φωτίζει την καθημερινότητα μας..."Θα βρω δουλειά..Ελπίζω". "Θα γίνω καλά..Ελπίζω". "Θα πάω ένα ταξίδι...Ελπίζω". Ένα "θα" και η ελπίδα οδηγός, σε κάθε δυσκολία είναι η μόνη που μας κρατάει. Ελπίζω, και όσο ελπίζω ζω!
Ελπίδα είναι η θετική σκέψη, η πίστη πως όλα θα πάνε καλά, η ελπίδα είναι ένας τρόπος να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, να λειτουργούμε, μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τις δύσκολες καταστάσεις. Μας βοηθάει να μένουμε δυνατοί και να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στην ίδια μας την ζωή.
Η Ελπίδα μπορεί να έρθει με πολλούς τρόπους, είτε μιλώντας με άλλους ανθρώπους, με την οικογένεια μας, τους φίλους μας, έναν γνωστό που ίσως έχει το ίδιο πρόβλημα μ' εμάς, ακόμα και με την δικής μας θετική σκέψη και την πίστη πως όλα θα πάνε καλά.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η ελπίδα πεθαίνει άδοξα; Πεθαίνει άραγε πότε η ελπίδα ή σβήνει με το δικό μας τέλος; Ελπίζουμε πως όλα θα πάνε καλά και τελικά δεν γίνεται τίποτα; Ακόμα κι αν είναι έτσι δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ζούσαμε χωρίς να ελπίζουμε, δεν γίνεται, πρέπει πάντα να έχεις κάτι καλό να περιμένεις...αλλιώς...τίποτα δεν θα έχει νόημα...ακόμη κι όταν όλα είναι έτοιμα να γκρεμιστούν μια τελευταία ελπίδα τα κρατάει όρθια!